Istoriju čine ljudi, njihovi postupci, percepcije, reči, osećanja … U nastojanju da pronikne u motive koji pokreću ljudsko delovanje, istoričar traži odgovore u vezi sa poreklom, stasavanjem, školovanjem, formativnim uticajima, životnim iskustvima, ličnim prelomnicama i drugim brojnim faktorima koji su mogli uticati na životni put istorijske ličnosti koju posmatra.
Istoričar postavlja pitanja o socijalnom miljeu iz kog je određena ličnost potekla, o političkim i društvenim kretanjima u vremenu u kom je živela, o lokalnim, regionalnim ili globalnim krizama koje su na nju mogle uticati, o generacijskom iskustvu pokoljenja kojem je pripadala, o etičkim normama i društvenim tradicijama koje su nesvesno mogle uticati na formiranje njenih stavova i svetonazora.
Nakon apsolutističkog pozitivizma devetnaestog veka, dvadeseti vek uveo je na velika vrata istoričara kao subjektivnog posrednika između istorijske stvarnosti i sadašnjice, a istoriografiju kao nauku koju čine „pogrešivi dokazi koje interpretiraju pogrešivi ljudi“ (made of “fallible evidence as interpreted by fallible people”). U metodologiju istorijskih istraživanja uveden je korak samorefleksije autora, sa ciljem umanjivanja neizostavno subjektivne prirode svake istorijske interpretacije. Svestan toga, svaki istoričar bi trebalo i sebi da postavi pitanja koja postavlja „junacima“ svojih istraživanja, kako bi osvestio, a zatim i umanjio uticaj iskustvenih, moralnih i perceptivnih naslaga koje mogu opteretiti i kontaminirati njegov pogled na prošlost.
Poziv istoričara, kome sam posvećena, je i kreativan i odgovoran, nudi mogućnosti sticanja temeljnih znanja o prošlosti, koja čine pouzdano tle za razumevanje sadašnjosti, ali istovremeno pruža istoričaru metodološku „opremu“ za kritičko preispitivanje i percipiranje sebe i sveta oko sebe
Kao istoričarki mlađe generacije, prilika da predstavim sebe na stranicama časopisa Cord ujedno je i podsticaj za samorefleksiju. Pitanja se sama nameću: u kojoj meri je na moj pogled na temu kojoj je posvećena moja doktorska disertacija o nemačko-jugoslovenskim odnosima uticalo iskustvo odrastanja u Zemunu kao nekada gradu u Austrougarskoj, a danas delu Beograda, u čijoj se fizionomiji i „duhu“ jasno ocrtavaju srednjeevropski kulturni uticaji; u kojoj je meri moja polazišna osnova determinisana generacijskim iskustvom odrastanja u Srbiji devedesetih godina prošlog veka; u kojoj meri i na koji način je na moju istorijsku svest i percepciju Nemačke i Nemaca uticalo školovanje, kroz udžbenike istorije i nemačkog jezika, kroz predavanja profesora od osnovne škole, preko Filološke gimnazije do Filozofskog fakulteta u Beogradu; u kom je smeru na mene uticalo iskustvo višemesečnog istraživačkog boravka u Berlinu i interakcije sa kolegama iz Nemačke; kakav je podsticaj imala razmena mišljenja sa kolegama iz institucije u kojoj sam zaposlena, Instituta za noviju istoriju Srbije (Institute for Recent History of Serbia).
Odnos između predmeta istorijskog istraživanja, istoričara i sadašnjosti nije, međutim, jednosmeran. Nije samo istoričar taj koji unosi deo sebe u temu o kojoj piše. To posebno važi za teme iz bliže prošlosti, kojima se i sama bavim. Istraživanje nemačko-jugoslovenskih i nemačko-srpskih odnosa u dvadesetom veku nudi mogućnost uvida u kontinuitete koji i danas determinišu međusobne odnose. Stoga je poziv istoričara, kome sam posvećena, i kreativan i odgovoran, nudi mogućnosti sticanja temeljnih znanja o prošlosti, koja čine pouzdano tle za razumevanje sadašnjosti, ali istovremeno pruža istoričaru metodološku „opremu“ za kritičko preispitivanje i percipiranje sebe i sveta oko sebe.